Հայաստանն ինչպե՞ս պետք է Սփյուռքին մղի ավելի ակտիվ ներգրավվել երկրի զարգացմանը և առօրյա կյանքին:

Հայաստանը պետք է իրականությանը բաց աչքերով նայի ու գիտակցի, որ Սփյուռք որպես այդպիսին գոյություն չունի: Այդ օտարազգիները արդեն այլ ինքնություններ ունեն, իրենց գտնվելու երկրների քարոզչամեքենաների արդյունքն են, իսկ «հայկական» մշակույթից մնացել է միայն խորոված ուտելն ու աղավաղված պարերի ծամածուռ կրկնօրինակությունները:
Այդ մարդիկ երբեք լայնածավալ չեն ներգաղթելու: Պատերազմում դարակազմիկ պարտությունն անգամ նրանց չսթափեցրեց: Իրենց բարեկեցությունը, հարմարավետ կյանքը, լիքը գրպաններն ու ամենակարևորը՝ հովանավորչական (patronizing) ոճով, մեծամտորեն հայաստանցու վրա մունաթ գալու հաճույքը չեն փոխարինի պայքարով, աշխատանքով, ռիսկի բաժինը իրենց վրա վերցնելով, ախորժակները չափավորելով, հասարակական ինստիտուտներ ստեղծելով ու պահպանելով, պատերազմելով ու անհրաժեշտության դեպքում կյանքերը զոհաբերելով: Դա իրենք բացեիբաց են ասում:
Պետք է հույսը դնել, ֆինանսավորել, ամեն ինչով օժանդակել միայն հայաստանաբնակներին: Հայոց ազգը իրենք են, իրենք են կիսելու Հայաստանի ճակատագիրը:
Իսկ Սփյուռք կոչեցյալից պետք չէ անգամ տարին մեկ իրենց գրպանի լումաները՝ շպրտած Հայաստանի դեմքին, չընդունել, որ անգամ իրենց սիրելի զբաղմունքից՝ «մենք ենք ձեզ պահԸմ» լսելու գարշանքից մեզ ազատենք:

Հ.Գ. Երկրի զարգացմանը ներգրավված լինել ցանկացողները արդեն վաղու՜ց Հայաստանում են: