Ազգություն

Հայաստանում շատ քչերն են հասկանում ազգության նշանակությունը։ Սփյուռքում մի քիչ այլ պատկեր է։Ստիպված ,անելանելի վիճակից ելնելով հույսդ միայն քեզ վրա դնելով շատերը փորձում են այս դաժան աշխարհում արեվի տակ իրենց տեղն ունենան։ Միգուցե արթնանում են գեները եվ իրենց աշխատասիրությամբ,խելքով, բարեկրթությամբ, պատասխանատվության զգացում կրելով ձեռք են բերում հարգանք,իրենց հետ հաշվի են նստում,իրենցից կախվածության մեջ են այլոք դառնում։Կապ չունի մեծահարուստ է դառնում,թե գիտնական կամ արհեստավոր պետքական մարդ է, եվ թշնամիները անգամ փորձում են բարեկամանալ նման մարդու հետ։Կայացած Սփյուռքի հայը ,որոնցով հպարտանում ենք,եթե խաբեբա,գցող,գող,անբան լինեին չեն հարգվի դրսում,չեն ընդունվի։Հայը չպիտի խնդրի, Մուրա, չոքի։Իսկ Հայաստանում գյուղացին սոված է,արհեստավորը անգործ,վաճառականը տակ տվող,որ մեկն ասեմ ։Նման մարդկանց ով կարող է լուրջ ընդունել։Այ դրսի այդ կայացած հայը իր գեներին է պարտական, հասկանում է հայ լինելը ինչ է նշանակում։Նման մարդիկ Հայաստանի ապագան կարող են ճիշտ կառուցել եվ պատրաստ են միշտ,սակայն լսող չկա։Առանց դրա մենք չենք ունենա պետականություն,այլ կկորցնենք միայն։ Ազգությունը միֆ չէ, ինքնություն է, մարդու էությունը։Թե չէ կդառնա մի ամորֆ մարդկային զանգված։